راضیم به رضایش

دیشب تا 1 منتظرش بودم برگرده.وقتی وارد خونه شد سعی کردم طوری رفتار کنم چیزی نفهمه ولی  منو بهتر از خودم میشناسه..

ساعت ها توی اغوشش گریه کردم و نالیدم هی قسمم میداد گریه نکنم بهش میگفتم بخدا نمیتوانم.

وقتی اروم شدم تازه متوجه اشکهاش شدم اینقده توی حال خودم بودم که لرزیدن شونه هاشو متوجه نشده بودم.از اول صبح از این دکتر به اون دکتر بعداظهر هم سونو و بازم دکتر...

از صبح مثل پروانه دورم میچرخه حتی برای غذاهم نمیزاره از تخت بیرون بیام.

واقعا نمیدونم چطور سپاس گزار این همه خوبی هاش باشم

خودش داغونه و هی به من روحیه میده سعی میکنه نزاره ناراحت بشم و مسئله رو برام طوری جا  انداخته که دیگه دائم روی زبونم میگم هر چی مصلحتشه ..

میگه خدا بخواد بده خیلی راحت میده بخواد بگیره هم راحت براش فرقی هم نداره چقدر سن داره میگیره  تا حالا کدوم کار خدا بی حکمت دیدی ...

دائم میخندونم و بهم روحیه میده...

چند باری امروز متوجه گریش شدم ولی من مثل اون بلد نبودم بهش روحیه بدم فقط ساکت نگاش کردم.به وقت وضو و برای دکتر که رفته بودم دیر اومد چشاش تابلو قرمز بود و اشک هنوز زیر چشاش بود ولی میخندید و میگفت عجب بارونی  سال دیگه مبین تو زیر این بارون چه کیفی میکنه مگه نه بنظرت میتوانه اون موقع بارون رو تلفظ کنه بغض میکنم میگه چیه بچه نی نی به مبین حسودی میکنی...حتی جواب سونو هم بهش دادن من از داخل ماشین راهرو سونو رو میدیدم اون منو نمیدید  با چشای خودم دیدم ی گوشه هی داره برگه سونو رو میخوانه  میارش پایین اشکاشو پاک میکنه باز میخوانه ولی وقتی از راهرو اومد بیرون میخندید  انگار نه انگار این همون مردیه که چند لحظه پیش...خدا خودت بهش صبر بده خودت طاقتشو به هممون بده

خدا بازم شکر باز شکرت که همسری مهربون بهم دادی دختری سالم ومهربون دادی دوستای گلی که هیچ وقت تنهام نمیزان دادی خدا به همه نعمت های دادت شکر به نداده هاتم شکر چون تو خوبی منو بهتر از من میخواییی.

شکر باهمی همسرم اگه نبودی دنیا برام بی مفهوم بود