۱ خواب

سلام به همه دو ستای گلم  که خیلی دوستشون دارم

چند وقتی بود دوست داشتم بیام و بنویسم خب یه جورایی هستم  حال و حوصله هیچی ندارم شب ها تا صب پای تی وی و  صب تا ظهر خواب و بعدظهر هم تی وی شب تی وی و یه جورایی دوست دار خودم باشم وخودم .شاید افسردگی ولی میدونم دارم بد جور از خودم از زندگیم از خیلی چیزا خسته میشم . زیاد عصبی میشم کمتر دوست دارم حرف بزنم بخندم ...

بگذریم .

هفته پیش نزدیکای غروب بود یه خواب دیدم  یه خواب که خیلی ترسوندم خیلی  پریشونم کرد .چند سالی هست پدر شو هر من فوت کرده (خدارحمتش کنه )مرد خوب و مهربونی بود .یه چهره که اکثرا خنده بر لب داشت .

در عالم خواب خیلی چیزا دیدم اوناش زیاد برام مهم نیست مهم اینه که وقتی خودمو در اغوش پدر شوهرم در خواب انداختم و داشتم گریه میکردم گفت غصه نخور تا نیم ساعت دیگه میایی پیش خودم .دوستانی که از اولین  وبلاگ منو همراهیمیکنن یادشون میاد اونوقت ها به هیچ وجه از مرگ نمیترسیدم اما الان بر خلاف اون زمون ها بد جور میترسم .در عالم خواب هم همین طور بودم از اینکه فرصتم برای زندگی تموم شده و من فرصتی برای جبران بدی هام و کسب خوبی نداشتم  ترس داشتم . وقتی بیدار شدم ترس وجودمو گرفته بود با پسر خواهرم خیلی راحتم موضوع رو بهش گفتم البته سر بسته (سلام ؟؟؟جان اگه برای خاله تا نیم ساعت دیگه اتفاقی افتاد این کار ها رو انجام بده...... .)تفلک با صدایی لرزون زنگ زد میگیه خاله اتفاقی افتاده تصادف کردی چیزی شده ؟میگم نه این خوابو دیدم .میگه پاشو بابا  با این خوابت مردیمو زنده شدیم با این اس مست ..اصلا نمیشنیدم چی داشت بهم میگفت خداحافظی کردم و فقط به فکر این بودم برم دوش بگیرم  که اگه مردم  شاید تنم رو خوب نشورن ... توشه خالی بودم که باید برای اخرتم حاضر کنم به  همسر جون اس دادم جریان اینه و رفتم دنبال کارام .

ساعت ها گذشت   و اروم تر شدم ولی خداییش  بد جور از مرگ از عواقب کارام از گناهام از خدا خجالت میکشم .با کدوم بارو توشه میخوام راهی  سفر ابدی بشم .

اونشب که همسرم اومد جریان رو بهش گفتم اصلا اس مس منو ندیده بود چه برسه به اینکه بخواد دلداریم بده ...بعد ا ز چند روز اس مس ابچی فاطمیا یاد خوابم انداخت خیلی به خواب من شبیه بود.بازم الهی شکر خدا بهم یه فرصت دوباره داد.

این روزا داره یادش میره شاید کسی دوست داشته باشه همه زندگیش باشه یا اون زندگی کسی هست .

از خودم خسته شدم از رفتارای یکنواختم از این بی حوصلگی از این فرار از جمع و دیگران .

دلم تنگه برای یه گوشه حرم اقا ..فقط یه حرم باشه یه حرم اروم و امن برای من برای حرفام برای این دل پر دردم دردمن با خیلی درد ها تفاوت داره شاید شبیهی باشه ولی تفاوتش خیلی..

.دیشب داشتیم دنبال قولنامه مستاجرمون میگشتم اونو پیدا نکردم اما کلی عکس بود که هر سه مارو برد به خیلی سال پیش به ازدواجون به تولد مبینا به ماه هایی که اون روز به روز بزرگتر میشه و یه برگه سونوگرافی به تاریخ ۱۷ -۱۲-۱۳۸۸  که بد جور ....

میخوام بهش فکر نکنم . میخوام به خودم امید بدم .میخوام ...ولی من خیلی وقته کم آوردم خیلی وقته خودمو در خودم حبس کرد م.

هم خودمو دارم عذاب میدم هم این تفلکارو لی ....